Ulica Bolesława Nawrockiego w latach 1927–1939, od usytuowanej przy niej cegielni, nazywana była ulicą Cegielnianą. W czasie okupacji przyjęła niemiecki odpowiednik polskiej nazwy – Ziegeleistrasse. W latach 1945–1948 ponownie nazywała się Cegielnianą, a od 1948 przyjęła miano Nawrockiego, dla uhonorowania wybitnego pabianickiego malarza, żyjącego w latach 1877–1930. Bolesław Nawrocki uczęszczał do szkoły elementarnej przy Starym Rynku w Pabianicach. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, Akademii Krakowskiej i Akademii Juliego w Paryżu. Prace wystawiał w Paryżu, Bordeaux, Rzymie, Warszawie i Poznaniu. Portretował prezydenta Francji Loubeta, króla Włoch Wiktora Emanuela III i jego żonę oraz wiele innych osobistości tamtych czasów. Na otwarcie wystawy Bolesława Nawrockiego w paryskim ratuszu prezydent Rzeczypospolitej wydelegował swego specjalnego przedstawiciela. W 1930 Nawrocki otworzył wystawę swoich prac w Pabianicach. Na prośbę grona miłośników, utrwalił na płótnie wiele scen z życia miasta i okolicy. Znane są cykle: „Wschód słońca w Ldzaniu”, „Z Pawlikowic”, „Grusza na polach wsi Ślądkowice”, „Stawy w Syryczynie”. Za jego zasługą Pabianice po raz pierwszy znalazły się w centrum wielkiej sztuki europejskiej.